Interim-management markt anno 2018. Cijfers en reflecties.

Waar wij vorig jaar nog wat aarzelend waren of er sprake was van hoogconjunctuur in de interim management-markt, kan dit jaar niemand er meer omheen: alle signalen staan op groen. Het oude marktmechanisme -dat van vraag, aanbod en tarifering- zien wij dit jaar in optima forma terug: gemiddeld stijgen de tarieven met bijna 8%. Gemiddeld, terwijl de overheidsmarkt nog nauwelijks een tariefstijging laat zien, scoren andere sectoren nog hoger. De financiële sector spant de kroon met stijgingen van meer dan 20%.

Dit laatste is goed verklaarbaar: juist die sector heeft op dit moment hoogwaardige specialistische professionals en managers nodig op vaak korte termijn voor dikwijls gelimiteerde tijd. Bij een toenemende vraag is een stijging van de tarieven dan een gevolg. Een andere sector -de overheid- kan zich zo’n stijging niet permitteren als gevolg van wetgeving (WNT) en precedentwerking.

Interim-manager mijdt de overheid

Niet onbegrijpelijk, maar daar waar top-professionals door de steeds groter wordende verschillen tussen markten en beloning de overheid als sector mijden, ontstaat een niet gewenst effect: tweedeling in de markt. Dit vinden wij onwenselijk. Juist de diversiteit van opdrachten en markten is de meerwaarde voor zowel vraag als aanbod en dit gegeven wordt nu verstoord. Ook is sprake van schaarste die wegtrekt naar andere markten en zo voor de overheid een onbereikbaar segment van deskundigen wordt. Zowel vraag als aanbod verschraalt op deze manier. Voor een zo relevante markt als de overheidsmarkt een uiterst gevaarlijke ontwikkeling.

Tweedeling tussen interimmer en manager in loondienst

De hoogconjunctuur kenmerkt zich ook door een andere tweedeling: de zelfstandige (ZZP-er) en de manager/professional in loondienst. Gegeven de stijging van de tarieven, maar juist ook kijkend naar het risicoprofiel van de zelfstandige op dit moment, nemen de beloningsverschillen tussen beide groepen sterk toe, zonder dat sprake is van een toename van het risicoprofiel.

Integendeel zelfs. De leeglooptijd tussen opdrachten wordt (weer) korter, de duur van de opdracht langer en ook de verwachting van de vraag naar interim managers en professionals is weer sterker geworden. Het is overdreven om te stellen dat iemand in loondienst een dief van zijn eigen portemonnee is (daarvoor zijn meer elementen die meewegen van toepassing), maar onmiskenbaar beleeft deze groep van zelfstandig opererende managers en professionals zeer goede tijden op dit moment. Dat was weleens anders…

Hoeveel is de reistijd waard?

Een ander opvallend punt is de koppeling tussen tarifering en reistijd. Gemiddeld 63% van de respondenten geeft aan dat de hoogte van het tarief zwaarder weegt dan de reisduur die verbonden is aan het woon-werkverkeer. De vraagzijde is -milieuconvenanten bij inzet van externen ten spijt- minder dogmatisch: lange reistijden zijn nauwelijks aan de orde als selectiecriterium. Respondenten geven aan een reistijd van bijna 1,5 uur (enkele reis) nog net acceptabel te vinden. Het overgrote deel reist per auto. Ons inziens zal op dit thema de komende jaren verscherping plaatsvinden. Niet alleen bij de professional, maar ook bij de ontvangende partij. Juist op dit thema zien wij een rol voor ons als interim-bureau. Niet alleen het profiel van de positie en kandidaat bepaalt de ‘match’. Nee, belangrijk is te kijken naar andere zaken. Woon-werkafstand is er een van. Overigens hechten jonge managers hier meer waarde aan dan de oudere. Niet onbegrijpelijk en goed verklaarbaar (gezinssamenstelling o.a.).

De ideale opdrachtduur

De ideale duur van een interim management opdracht is 12,7 maanden, aldus de respondenten. Dit gegeven wijkt enigszins af van de realiteit. In werkelijkheid is de gemiddelde opdrachtduur 1 maand langer. Niet ernstigs, hoewel de trend wel opwaarts is gedurende al ruim 7 jaar. Opdrachtgevers zouden zich hierop voor kunnen bereiden door een differentiatie in de tarifering aan te brengen (lees: hoe langer de opdracht, hoe lager het tarief). Dit zien wij nog niet terug in de dagelijkse praktijk overigens.

Komt de ‘algemeen manager’ terug?

Een ander opvallend punt is de terugkeer van de algemeen manager. Is dit feit een teken van hoogconjunctuur of een teken van een andere marktvraag? Wij denken dat dit vooral te maken heeft met de schaarste die in delen van de markt valt waar te nemen. Nu de echte vak-professional steeds vaker niet beschikbaar is, komt de opdrachtgever uit bij mensen met een meer generiek profiel, zo is onze ervaring.

Klaarblijkelijk wordt steeds meer op competenties dan op vakmanschap geselecteerd en dat is echt een trendbreuk ten opzichte van het verleden. De persoon wordt meer en meer bepalend voor wie de opdracht krijgt. Ook de interim professional geeft dit aan.

Bij het niet-doorgaan van een opdracht geeft 14% aan dat er geen ‘klik met de opdrachtgever was’. Dit is geen verkeerde ontwikkeling.

Effectieve wervingskanalen: eigen netwerk en het bureau

Een andere trend (hoe nieuwe opdracht te vinden) wordt in deze versie van het onderzoek verder versterkt. Feitelijk zijn er nog maar twee distributiekanalen effectief om aan opdrachten te komen: het eigen netwerk en het bureau. Marktplaatsen en online methoden zijn nauwelijks effectief.

Voor opdrachtgevers is dit een relevant gegeven bij vragen naar dit type professionals en managers. Bij de inzet van minder zware externen ligt dit anders. Wij durven de stelling aan dat selectieprocessen van hoogwaardige externen via artificiële methoden zonder menselijke tussenkomst efficiënt noch effectief is. De markt geeft ons -gezien de resultaten van dit onderzoek- gelijk.

Zie ook:

Alle seinen interim-managementmarkt staan op groen. Interim-managers mijden overheidssector.

Het volledige rapport Interim Index 15