Vrouwen op de werkvloer

Ik ben gek op The Economist. Nu hebben ze weer, in het kader van ‘vrouwendag’ een prachtige samenvatting van ‘vrouwen op de werkvloer’ gemaakt.

In dit artikel kan je niet alleen kijken hoe The Economist vind dat vrouwen per land scoren (niet verbazingwekkend scoren de Scandinavische landen erg goed). Je kan het ook aanpassen aan wat je belangrijk vindt.

Zo staat Nederland volgens The Economist op een index van ongeveer 60, maar als ik hem aanpas en de dingen die ik belangrijk vind (vrouwen in hoger management en boards) belangrijker maak, daalt Nederland hard. Als je echter vrouwen in het parlement weer sterker mee laat wegen stijgt Nederland weer snel. Als ik de wage gap (omdat ik vind dat die verkeerd berekend wordt) minder belangrijk maak stijgt Nederland ook sterk.

Een mooie tool hoe vrouwen het nu echt op de werkvloer doen.

Over Bas van de Haterd

Bas van de Haterd is auteur, (internationaal) spreker en adviseur over de invloed van technologie op werk. Hij kijkt zowel naar het werk dat mensen nog gaan doen, de manier waarop we dit werk organiseren als de manier waarop we mensen voor dit werk aantrekken en motiveren. Hij schreef hierover o.a. boeken als 'Talent Acquisition Excellence', '10 banen die verdwijn & 10 banen die verschijnen', de maatschappelijke impact van de zelfrijdende auto en (R)evolutie van Werk. Ook organiseert hij jaarlijks het Digitaal-Werven event. Bekijk alle berichten van Bas van de Haterd

2 reacties op dit bericht

martijnbetgem schreef:
11 september 2014 om 17:15
Zou je kunnen zeggen dan ‘onze vrouwen’ gericht zijn op verbetering van de wereld/EU dan op status, macht en geld?
- Bas van de Haterd schreef:
  15 september 2014 om 11:08
  Dat mag jij zeggen, zou ik niet doen 🙂
  Ik kan ook hele andere verklaringen bedenken (en als ik er één geef, geef ik ook alle alternatieven).
  Bijvoorbeeld dat ‘onze vrouwen’ wel heel veel eisend zijn en in de politiek dat kan (flexibiliteit is daar nog veel hoger).
  Of dat onze bedrijfsculturen misschien heel veel eisend zijn en in de politiek het onder een spotlight ligt en dus wel daar bewust mee bezig is.
  Of dat onze media zelden een organisatie aan durven pakken en dus enkel in zijn algemeenheid rapporteren. Dus niet Shell heeft geen vrouwen in de top, maar ‘het bedrijfsleven’. Terwijl het bij ‘de politiek’ (ministers, tweede kamer) wel om één organisatie gaat.
  Om maar drie alternatieven te geven 🙂